Art Dorado Curaçao!

Je zou toch zweren dat deze opname in Amerika is gemaakt, een desolaat landschap ergens op de prairie. Of anders tenminste toch   in Mexico.

Nee hoor, we blijven dicht bij huis; het is gewoon op Curaçao.

Zelfs de kranten berichten over de droogte. Dieren hebben het moeilijk, bomen verliezen hun bladeren. Cactussen daarentegen staan er blakend van gezondheid bij.
Rozerode vruchtjes op de bolcactussen, nieuwe uitlopers van de kadushi en prachtige gele bloemen op de schijfcactussen. Oases van groen, goed beschermd door lange stekels.

Maar niet alle cactussen overleven. Voor het eerst heb ik cactus-skeletten gezien; uitgedroogde omhulsels met de vaalwitte kleur van botten, net zo fascinerend als Egyptische mummies.

Of de cactussen die moeten wijken voor een lading versgestort diabaas…

Ook als het droog is is er veel moois te zien. Als je maar de moeite neemt om je blik wat meer op de vierkante centimeter te richten, en dat doe ik graag. In een straal van ruwweg vijfhonderd meter rond het huis is er al meer te zien dan ik ooit op de foto zal kunnen zetten!

Toen wij nog in Nederland woonden, wat lijkt het lang geleden!, hadden we maar één vakantiebestemming: Suriname.
Tropisch regenwoud, midden in de longen van de wereld, tijdens het koken gooi je een peperzaadje uit je keukenraam en een maand later pluk je verse pepers uit je tuin.

Dat we gingen emigreren, verbaasde niemand, maar dat het Curaçao werd, daar begrepen sommige van onze Surinaamse vrienden en kennissen he-le-maal niets van.
Eentje was totaal verbijsterd toen hij het nieuws hoorde en riep uit: “Curaçao??? Wat moeten jullie   dáár nou? Je hebt daar alleen maar geiten en cactussen…”